Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Επιτυχημένο το αποκριάτικο γλέντι από τους Παπαδαταίους στο Αγρίνιο.

Οι Παπαδαταίοι του Αγρινίου διοργάνωσαν με μεγάλη επιτυχία αποκριάτικο γλέντι το Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009, στο κέντρο «Πιθάρι Studio» στο Αγρίνιο. Οι μάσκες και οι σερπατίνες είχαν την τιμητική τους στον αποκριάτικο χορό, τιμώντας με τον καλύτερο τρόπο τη παράδοση του τόπου μας και γιόρτασαν με χορό, τραγούδι και ξεφάντωμα την Αποκριά. Η Οργανωτική Επιτροπή είχε φροντίσει να είναι όλα τέλεια από το φαγητό μέχρι τη μουσική και το κέφι κράτησε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Εκ μέρους της Οργανωτικής Επιτροπής καλωσόρισε και χαιρέτισε την εκδήλωση ευχόμενος καλή σαρακοστή ο Γιώργος Δημητρουλής.Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν σχεδόν όλοι οι Παπαδαταίοι του Αγρινίου, από το χωριό, πολλοί φίλοι από τις Φυτείες, το Αγρίνιο, από την Αθήνα κ.ά. Στην ζεστή παρέα τους ήταν: ο Δήμαρχος Φυτειών Πάνος Τζαχρήστας, ο Πρόεδρος του Τ.Σ. Παπαδάτου, Σωτήρης Σταμουλάκης, ο Βουλευτής Χρίστος Βερελής, ο πρ. Βουλευτής Ανδρέας Μακρυπίδης, ο Πρόεδρος του Δ.Σ. Φυτειών, Θέμης Κουτσομπίνας, ο Αντιδήμαρχος Αποστόλης Γαλαζούλας, οι δημοτικοί Σύμβουλοι: Στάθης Παληγιώργος, Γιώργος Σταμουλάκης, Κώστα Πατσιάς και Γιάννης Ζαφείρης. Ο Πρόεδρος του Συλλόγου Παπαδαταίων Αθήνας και της Ομοσπονδίας Ξηρομεριτών Τάκης Στεργίου, ο Αντιπρόεδρος του Συλλόγου Παπαδαταίων Αθήνας, Βαγγέλης Αλεξανδρής, το μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Ο.Π.ΣΥ.Ξ. Άγγελος Μηλιώνης, ο Γιάννης Ζαφείρης, αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Νέων Αγροτών κ.ά

Μεγάλη η καταστροφή στην λίμνη Αμβρακία, από την υπεραλίευση δρομίτσας, στο σημείο όπου εκβάλει ο «Ρίβιος».

Εκμετάλλευση ενός μοναδικού φυσικού φαινομένου
ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΟΝ ΓΟΝΟ
Ένα μοναδικό φυσικό φαινόμενο που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει πόλο έλξης και παρατήρησης για τους κατοίκους της περιοχής και όχι μόνον τις τελευταίες ημέρες γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από πολίτες που προφανώς και δεν αντιλαμβάνονται τις συνέπειες στο ευαίσθητο περιβάλλον της λίμνης.Εξαιτίας και των πολλών χιονοπτώσεων και βροχοπτώσεων το ποτάμι Ρίβιος που εκβάλλει σε μεγάλες ποσότητες αυτήν την περίοδο στη λίμνη Αμβρακία (σ.σ. οι κάτοικοι το ονομάζουν «έσπασε ο Ρίβιος»), έχει δημιουργήσει τις συνθήκες για ένα φυσικό φαινόμενο πραγματικά εντυπωσιακό, μιας και χιλιάδες μικρά ψάρια «συνωστίζονται» στην κυριολεξία στο σημείο αυτό και σε μια περιοχή διακοσίων περίπου μέτρων. Η διαφορά θερμοκρασίας του Ρίβιου σε σχέση με την λίμνη, προφανώς δημιουργεί τις συνθήκες για αυτήν αυτή την διαδικασία, που σύμφωνα με τους ντόπιους αφορούν στην αναπαραγωγή του πολύ γνωστού και κοινού «λιμνίσιου» ψαριού, της δρομίτσας. Όπως αναφέρεται η δρομίτσα αυτήν την περίοδο, προτιμά τα ζεστά νερά του Ρίβιου για να εναποθέσει εκεί τα αυγά της, όμως χιλιάδες από αυτά τα ψάρια και φυσικά και ο γόνος τους εξοντώνονται από ερασιτέχνες ψαράδες που συλλέγουν ανεξέλεγκτα εκατοντάδες κιλά με απόχες!
Στην περιοχή, ειδικά τις βραδινές ώρες, ερασιτέχνες ψαράδες, που γνωρίζουν εδώ και χρόνια αυτό το φυσικό φαινόμενο, με απόχες στα χέρια συλλέγουν τεράστιες ποσότητες του συγκεκριμένου ψαριού, χωρίς κανέναν έλεγχο και προφανώς έτσι δημιουργούν σοβαρό πρόβλημα με τον έτσι κι αλλιώς μικρό ιχθυοπληθυσμό της λίμνης.Η νομοθεσία προβλέπει την αλίευση συγκεκριμένων ποσοτήτων και μεγεθών ψαριών στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως η δράση των ψαράδων δεν έχει όρια και μαρτυρίες κάνουν λόγο για αλίευση εκατοντάδων κιλών από ένα μονό άτομο! Προφανώς οι ψαράδες δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος του προβλήματος που δημιουργούν, γι'αυτό και απαιτείται να παρέμβουν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί που σαφώς πρέπει να ενεργοποιηθούν, ώστε να σταματήσει αυτή η απόλυτη αναρχία-απληστία των συγκεκριμένων ερασιτεχνών αλιέων που έχει σαν αποτέλεσμα τον αποδεκατισμό χιλιάδων ψαριών και την αποδυνάμωση του ιχθυοπληθυσμού της λίμνης.Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε συνομιλητής μας, «Κοπάδια από δρομίτσες ανεβαίνουν από τη λίμνη διαπλέουν ανάδρομα την κοίτη του ποταμού , φτάνουν στις πηγές και παραμένουν εκεί για μέρες. Ντόπιοι και περαστικοί ψαρεύουν εύκολα μεγάλες ποσότητες . Δρομίτσες με ονομασία προέλευσης!!"Ριβιώτες !!!" Οι επισκέπτες κάνουν αίσχη με την απληστία τους, πρέπει να γίνει φορέας διαχείρισης , ώστε να διασφαλισθεί το εισόδημα των πραγματικών ψαράδων και η αναψυχή των ερασιτεχνών.»
πηγή:εφημερίδα ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΗ

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009

Η Κοινότητα Παπαδάτου Ξηρομέρου Αιτωλοακαρνανίας


Η Παπαδάτου βρίσκεται 2,5 χμ. βόρεια των Φυτειών, δυτικά της λίμνης Αμβρακίας, χτισμένη σε υψόμετρο 320 μ.
Ο λογοτέχνης Κώστας Χαντζόπουλος στο διήγημά του “Ο Αρχιληστής Λιαροκάππης” γράφει τα εξής “....Η Παπαδάτου είναι όπως όλα τα χωριά του Ξηρομέρου, χτισμένη απάνω σε ψηλές ράχες και σε ξερούς βράχους, με πουρνάρια και στουρνάρια, με κάνα γαύρο κάπου κάπου, με θεόρατα βουνά ολόγυρα, με κάμπους με χίλια χρώματα με λόγγους ατέλειωτους και με λίμνες ζαφειρένιες κάτω από το ριζό της ράχης, με νερό ζεστό, κουβαλημένο στις βαρέλες από μιας ώρας δρόμο και μ' ένα αθάνατο μαΐστρο, σωστό μπουγάζι, που ξεπαγιάζει μια χαρά κάθε ασυνήθιστος πεδινός, μπουγάζι που ξεκινά σα φοβερό φουσάτο απ' τα Τζουμέρκα, κι απ' τα βουνά του Σουλίου.”
Το χωριό Παπαδάτου είναι απόλυτα εξακριβωμένο ότι υπήρχε προ του 1761. Σε ανέκδοτο έγγραφο Φιρμάνι του Τουρά Σουλτάν Χαμίτη που εκδόθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1765 και απευθύνεται στον Κριτή (Κυβερνήτη) της επαρχίας του Ξηρομέρου υπάρχουν αξιόπιστα στοιχεία για τη φορολογία του γειτονικού χωριού Μαχαλά.
Στο τέλος του εγγράφου αναφέρονται τα σύνορα της Μαχαλάς. Σ' αυτή τη σημείωση αναφέρεται και το χωριό Παπαδάτου.
Το όνομα του χωριού δεν είναι εξακριβωμένο από που προήλθε. Ο δάσκαλος Κυριάκος Κόκκαλης στο άρτιο βιβλίο του “Η ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ ΞΗΡΟΜΕΡΟΥ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ” κλίνει πιο πολύ στο συμπέρασμα ότι το όνομα προέρχεται από κάποιον Κεφαλλονίτη ΠΑΠΑΔΑΤΟ που εγκαταστάθηκε στην περιοχή ως γαλατάς – τυροκόμος τον 15ο αιώνα.
Το όνομα Παπαδάτος (Γεώργιος) συναντιέται μέχρι το 1837 σε μια αναφορά – διαταγή του Υπουργείου εσωτερικών. Εν συνεχεία το επώνυμο για αγνώστων λόγους χάθηκε απ' το χωριό.
Ούτε η χρονολογία ίδρυσης του χωριού είναι ακριβής. Σ' ένα προικοσύμφωνο που συντάχθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1551 στην Πόρτα Μπαμπίνης, αναφέρεται ότι ο Μήτσος Κατσουράκης έδωσε την κόρη του Δήμητρα για γυναίκα στο Βασίλη Σταμουλάκη. Η οικογένεια Σταμουλάκη σύμφωνα με την τοπική παράδοση είναι μια. από τις πιο παλιές οικογένειες του χωριού.
Ο Γάλλος περιηγητής Φραγκίσκος Πουκεβίλ σ' ένα απ' τα βιβλία του με τίτλο:
“Ταξίδι στην Ελλάδα – Στερεά, Αττική Κόρινθος” που εκδόθηκε το 1820 αναφέρει:
“ Στο χωριό Παπαδάτου όπου τα νερά της βροχής σχηματίζουν ένα είδος πρόσκαιρης λίμνης (Πλοκοτίτσα;) και ακόμη: “ ........Η Παπαδάτου προεπαναστατικά αριθμούσε 20 οικογένειες.....”.
Ο Άγγλος περιηγητής, τοπογράφος και νομισματολόγος Γουλιέλμος Μαρτίν Ληκ πέρασε απ' το χωριό μας στις 18 Μαρτίου 1809 αναφέρει: “........στις 4.45' διαβήκαμε την Παπαδάτου που κείται στη χαίτη της βουνοκορφής....”
Σε μια έκδοση της Ιεράς Μονής Προυσού Ευρυτανίας με τίτλο “Ιερή διήγηση της Θαυματουργής εικόνας της Παναγιάς της Προυσιώτισσας” Αθήνα 1985 σελ 38 αναφέρονται τα εξής: “.....κάποιος άλλος Χριστιανός, Γεώργιος, από το χωριό Παπαδάτου Ξηρομέρου ήταν παράλυτος στα χέρια και στα πόδια. Το 1807 τον έφεραν στο Μοναστήρι της Παναγιάς και πρόσπεσε στην Αγία Εικόνα με όλη του την καρδιά. Έγινε καλά και γύρισε στο σπίτι του....”
Στις παραμονές της Επανάστασης του 1821 η Παπαδάτου κατάντησε να είναι ένα μικρό κι άσημο χωριό του Ξηρομέρου. Οι συχνές εμπόλεμες καταστάσεις (επιδρομείς, κατακτήσεις, καταστροφές, διώξεις, ερημώσεις κ.α) το κράτησε μακριά από την ανάπτυξη και την πρόοδο κι έμεινε στάσιμο γι' αρκετά χρόνια (μέχρι το 1830).
Μετά την απελευθέρωση του χωριού από τους Τούρκους (1η Φεβρουαρίου 1828) άρχισε η δημιουργία, η εξέλιξη, η πρόοδος. Ο πληθυσμός τους χωριού άρχισε να αυξάνει μετά το 1837 με την μόνιμη εγκατάσταση οικογενειών από τους γύρω οικισμούς Αννίνου, Γαρδί που διαλύθηκαν αλλά και οικογενειών από άλλα χωριά του Ξηρομέρου, του Βάλτου, της Ηπείρου, της Ευρυτανίας.
Απλώθηκε σιγά – σιγά σ' όλο το χώρο του Βραχώδους υψώματος και πύκνωσε παίρνοντας τη σημερινή του μορφή. Το χωριό χωρίζεται στο Κάτω (τα Κατ') και το Επάνω (τ' Απάν)
Στο μεγάλο ξεσηκωμό του Γένους το 1821, οι Παπαδατιώτες έτρεχαν πρόθυμα να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Οι γραπτές μαρτυρίες και η τοπική Προφορική Παράδοση φανερώνουν ότι οι Παπαδατιώτες αγωνιστές – πρόγονοί μας έδειξαν πάντα προθυμία σε όλα τα προσκλητήρια της Πατρίδας μας. Καίτοι όμως ήταν πολλοί οι μαχητές του 1821 ελάχιστα ονόματα μας διασώθηκαν μέχρι σήμερα.
Από το Αρχείο του Μαυροκορδάτου (1822) φαίνεται καθαρά ότι έστελνε επιστολές στους οπλαρχηγούς να παρακινήσουν τους κατοίκους για να επαναστατήσουν. Ο οπλαρχηγός Γ. Βαρνακιώτης απαντά με βεβαιότητα: “.....Από Παπαδάτου θέλουν έβγει όλοι.....”
Από ένα έγγραφο -Πιστοποιητικό που βρίσκεται στο Οικογενειακό Αρχείο του αείμνηστου Δασκάλου Κυριάκου Κόκκαλη αναφέρεται ο πρόγονός μας Αντώνης Χρ. Παπαμήτσος, ο οποίος αγωνίστηκε γενναιότατα σε σημαντικές μάχες απ' το 1825 μέχρι το 1829. Η Παπαδάτου ελευθερώθηκε οριστικά από τους Τούρκους την 1 Φεβρουαρίου 1828. Γενικός αρχηγός του Ελληνικού αυτού Τμήματος που ελευθέρωσε την Παπαδάτου ήταν ο Κώστας Μπότσαρης. Η μάχη δόθηκε στην τοποθεσία που είναι σήμερα το Νεκροταφείο του χωριού και η Εκκλησία “Παναγιά η Μαυρομμάτα”.
Απ' το Μαρμαρινό μνημείο Πεσόντων που βρίσκεται στην όμορφη Πλατεία του χωριού συμπεραίνουμε ότι οι Παπαδατιώτες ήταν παρόντες σε όλους τους αγώνες του Έθνους.
Φιλοπρόοδοι και εργατικοί οι Παπαδαταίοι αξιοποιώντας και τις παραλίμνιες εκτάσεις της Αμβρακίας (Ρίβιο – Άγιος Στέφανος) εργάστηκαν στο Γεωργικό και Κτηνοτροφικό τομέα και πρόκοψαν σε οικογενειακό και κοινοτικό επίπεδο.
Το πανηγύρι του χωριού γιορτάζεται στις 20 Μαΐου (Ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Νικολάου από τα Μύρα της Λυκίας στο Μπάρι της Ιταλίας το 1087 μ.Χ
Απο την ιστοσελίδα